Zaterdag 31 juli: John O’Groats

Rotskloof vol meeuwennesten

Vandaag was het wat beter dan gisteren. We willen onze laatste dag hier in elk geval iets ondernemen. Daarom nog maar eens langs de zee naar Dunkansby Head gelopen. Prachtige uitzichten op smalle kloven in de kliffen, vol meeuwennesten. Annelies is daarna al juttend teruggelopen. Ik ben nog wat verder langs de kust gelopen. Ook langs de plek waar we eergisteren die groep zeehonden hadden zien liggen. Vandaag helaas niets te zien!


Op het eerste stuk hadden we al een buitje. Toen ik alleen liep kreeg ik een tijdlang een forse regenbui over me heen. Lekker nat, maar koud was het niet, dus ook niet onaangenaam. Dit was de langste wandeling in de vakantie tot nu toe (3 uur).

Het weer vandaag: best een aangename temperatuur, zo 18/19 graden, denk ik. Veel wolken, weinig of geen zon, af en toe regen. Het zich t was wel helder, dus Orkney konden we goed zien liggen.

Vrijdag 30 juli: John O’Groats

Zonsondergang bij John O'Groats

Vandaag hebben we vrijwel letterlijk niets gedaan. Een beetje gelezen en gepuzzeld. Tussen de middag een gepofte aardappel wezen eten hier in de haven.


Het weer vandaag: regen, regen, regen. De Orkney’s kon je de hele dag vrijwel niet zien. We zijn niet voor niets zo inactief geweest!

Ter compensatie een foto van de zonsondergang van gisteravond. Zie je de regen aankomen?

Donderdag 29 juli: John O’Groats, Castletown en Wick

Vandaag hebben we drie plannen: een autolampje laten vervangen in Castletown, rondkijken in Wick en een wandeling van de camping naar Duncansby head.

Eerst naar Castletown, iets vóór Thurso. Bij een garage daar hebben we gisteren gehoord dat het vanmorgen schikt om het kapotte lampje je vervangen. Nu rijden we eigenlijk niet in het donker, maar het is een prettig gevoel als alles werkt. Het was ook voor de monteur nog een hele klus om het ding te vervangen, dus ik was blij dat ik niet zelf aan het klungelen was gegaan.

Het mooiste plekje in Wick

Daarna binnendoor naar Wick. We zijn hier al een paar keer langs gekomen, maar hebben nooit de stad bekeken. Vandaag dus voor het eerst. Er is een soort marktpleintje met één aardig pand. Verder alleen maar lelijke gebouwen. Wel een voetgangersgebied met veel plastic bloembakken, maar die zijn als vlaggen op een modderschuit. Veel leegstaande winkels, dat helpt ook niet voor een prettig straatbeeld, natuurlijk. Goed dat we Wick gezien hebben, maar ik denk niet dat we snel terugkomen.

Terug naar de camping. We hebben besloten dat we tot zondag blijven. Onder andere omdat ik ergens gezien had dat er zaterdag havendag zou zijn in John O’Groats. Dat wilden we wel mee maken! Helaas hoorden we bij de Tourist Information later dat deze havendag afgelopen zondag al geweest is. We moeten er maar mee leren leven!

Zeehonden te over!

Annelies wilde eerst de was doen, voordat we gingen wandelen, en dat duurde hier nogal lang. Daardoor gingen we pas tegen 5 uur op pad. We hebben de wandeling naar Duncansbuy Head al vaker gemaakt, maar het verveelt nooit. Je loopt dwars door de velden naar de andere kant. Dan zie je achter je de Pentland Firth en voor je de Noordzee. Indrukwekkend gezicht! Vandaag zagen we daar een groot aantal zeehonden op een klein rotseilandje liggen (kun je ze zien op de foto?). Luidkeels ruzie makend om het beste plekje. Er zwommen ook nog flink wat beesten omheen. Bij elkaar zeker 20 of meer. Verder stroomde het zeewater met een flinke snelheid (kolkend als een bergbeek) langs de kust in de richting van de oceaan. Je kunt je goed voorstellen wat een geweld dat geeft als vanaf de andere kant ook zo’n stroom eraan komt. In de kliffen zagen we weer een groot aantal meeuwenjongen rustig en comfortabel in hun nest zitten wachten tot pa of ma iets te eten kwam brengen. Sommigen zitten maar een paar meter bij je vandaan. Kortom: een prachtige wandeling.

Meeuwennesten in de rotsen

Het weer vandaag: eigenlijk best aangenaam. Vrijwel de hele dag droog. Niet al te veel zon, maar de wind was ook niet al te koud. We hebben zonder jas gewandeld, dus dat zegt wel wat. Ik schat de temperatuur op een graad of 17.

Woensdag 28 juli: John O’Groats en Thurso

Ook vandaag geen kaartje. De weg naar Thurso valt samen met de route van maandag.

Het plan was vandaag een wandeling te maken naar de vuurtoren van Dunscanby Head. Omdat het vanmorgen nogal flink regende verzonnen we een nieuw plan: vandaag gaan we Thurso bekijken en we blijven hier nog een paar dagen.

Zoals we al verwachtten (we hadden de Lonely Planet goed bekeken) was er in Thurso niet veel te beleven. Veel winkels zijn er niet, en alleen Caithness Horizons, een nieuw museum/bezoekerscentrum, is de moeite waard. Dat hebben we dan ook inderdaad bekeken. We hebben o.a. een prachtige film gezien over de regio Caithness in alle seizoenen.

Een zeehond op het droge

Toen we aan het eind van de middag terug waren op de camping is Annelies nog een rondje gaan jutten. Ze zag een zeehond op het droge liggen. Ik hoop dat hij op deze foto te zien is.

Het weer: vanochtend regende het hard, vandaar ons gewijzigde plan. ’s Middags in Thurso was het droog en ook later heeft het niet meer geregend. Toen we in het Seaview hotel zaten te eten kwam er een dichte zeemist opzetten, maar terug op de camping konden we toch nog Orkney zien liggen. Het voelde niet koud aan, dus ik denk een graad of 18.

Dinsdag 27 juli: John O’Groats en Castle of Mey

Geen kaartje vandaag. De enige weg die we gereden hebben valt helemaal samen met de route van gisteren. Wel veel foto’s vandaag!

Vanochtend zijn we naar het vakantiekasteel van de Engelse koningin-moeder geweest: Castle of Mey. Het is een klein kasteel, heel huiselijk ingericht. Ook de tuinen zijn heel mooi, veel bloemen en ook verschillende groentes en veel appels.

De tuin van Castle of Mey

Morgen is de laatste bezoekdag tot eind augustus. Vrijdag komen Charles en Camilla (en veertien man personeel) hier voor een dag of tien met vakantie. Charles betaalt daarvoor huur aan de trust, die door zijn grootmoeder is ingesteld om het kasteel en de tuinen te onderhouden. Charles is voorzitter daarvan, maar moet dus toch huur betalen!

Vroeger kwam de Koninklijke familie hier vaak op bezoek. Dan kwamen ze met het koninklijke jacht Brittania (zie onze vakantie van 2009). Dat ging dan voor anker in Dunnet bay, hier vlak bij. Ze bleven dan niet slapen in het kasteel, maar gingen liever terug naar de Brittannia; daar waren de hutten comfortabeler.

Voor meer informatie over het Castle of Mey zie http://www.castleofmey.org.uk/.

Vanmiddag hebben we gejut. Langs het water geslenterd en schatten gezocht. Een paar voorbeelden: plastic handschoenen (meest blauwe), een dood schaap, een paar grote verroeste ijzeren scheepsdingen en natuurlijk een heleboel schelpjes. Die laatste heeft Annelies kunstzinnig gerangschikt in een koekdoosje. Zie de foto.

Schelpjes in hun luxe doosje

Het weer was vandaag heel wisselend. Vanochtend droog maar bewolkt, vanmiddag zonnig maar met dreigende wolken

Langs het strand bij John O'Groats

tijdens onze jut-wandeling, rond etenstijd ineens een heel felle korte bui, later weer zonnig. Temperatuur: zeker 18 graden, in de zon en uit de wind veel warmer. Het is wel steeds heel helder weer; we hebben een prachtig zicht op de Orkney-eilanden. Dat is des te mooier omdat we vandaag naar de voorste rij konden verhuizen.

Na het eten nog even naar de haven gelopen en de zonsondergang gefotografeerd.

Zonsondergang bij John O'Groats

Maandag 26 juli: van Scourie naar John O’Groats

Ook vandaag hebben we onze routine voortgezet: eerst een eindje rijden, dan ontbijten. Vandaag vonden we weer een prachtig ontbijtplekje, en wel direct aan Loch Laxford. Daarna weer een prachtige weg gereden, voor 50 kilometer single track, naar Durness (zo’n beetje de meest westelijke bereikbare plaats aan de noordkust) en vandaar om Loch Eriboll heen. Ondanks het wat miezerige weer waren de uitzichten weer absoluut fantastisch. We volgden vandaar de noordkust naar het oosten. Het landschap blijft mooi, maar wordt geleidelijk aan steeds minder spectaculair. Daarom wordt vaak aangeraden de weg andersom te rijden. Doen we een volgende keer weer.

Uiteindelijk zijn we doorgereden tot John O’Groats: het meest oostelijke puntje van de noordkust. De camping hier staat voller dan we gewend zijn en we staan dan ook niet helemaal vooraan. Desondanks hebben we uitzicht op de Pentland Firth: de zeestraat tussen het Schotse vasteland en de Orkney eilanden. Daar komen de Atlantische oceaan en de Noordzee bij elkaar. Dat leidt tot gevaarlijke stromingen, schijnt het, en in elk geval regelmatig tot een branding een paar honderd meter uit de kust, waar beide wateren op elkaar stoten.

Het strand bij Durness (het stipje in het midden is een dode zeehond)

Onderweg zijn we gestopt bij Loch Laxford (ontbijt), iets voorbij Durness (zie de foto), bij Kyle of Tongue (voor een kop koffie; daar merkten we dat we mobiel internetverbinding hadden en hebben we gauw het blog bijgewerkt) en in Thurso (bij de Lidl, voor boodschappen).

De camping bij John O’Groats is heel basic, maar wel compleet. We willen hier wat langer blijven staan, in elk geval een dag of drie.

Het weer was vandaag heel wisselvallig: in de nacht wat regen, ’s morgens droog, later af en toe een bui. Weinig wind, geen zon. Temperatuur: eerst heel aangenaam (18/19) later wat frisser.

Zondag 25 juli: van Ardmair naar Scourie

We hadden onze zinnen gezet op een camping aan zee in Clachtoll. Dus eerst een eindje gereden in noordelijke richting tot Ardvreck. Daar hebben we ontbeten. Gelukkig hebben we het kasteel (ruïne) een vorige keer al bekeken. De dichtstbijzijnde parkeerplaats was vol en bovendien goot het van de regen. We hadden tijdens het ontbijt wel een mooi uitzicht op Ardvreck; dat was voor ons meer dan genoeg!

Daarna verder via de A837 naar Lochinver en dan de B869 op naar Clachtoll. Bij het begin van dat weggetje staat al aangegeven dat over een paar kilometer de weg niet meer geschikt is voor caravans en bussen. Tot de camping is natuurlijk geen probleem, al is het weggetje knap smal en behoorlijk druk (voor Schotse begrippen dan). We waren al om half twaalf bij de camping. Dat bleek te vroeg te zijn, want de camping was nog vol. Misschien dat later op de dag nog mensen weg gingen, maar dat was onzeker. Het had dus voor ons geen nut om daarop te wachten. Een beetje jammer was dat wel, want de camping ligt vlak bij het strand en het leek ons ook een goed wandelgebied. Maar ja, het was niet anders.

Ons uitzicht vanaf de camping in Scourie

Gelukkig hadden we al een alternatief uitgekozen, namelijk de camping bij Scourie, een stukje verder naar het noorden. Nu kostte dat stukje toch nog heel wat tijd, want de eerste 25 kilometer of zo gingen over single-track wegen met passeerplekken. Op zich functioneert dat prima. Hier ging het alleen niet zo vlot. In de eerste plaats is het erg bergachtig, met steile hellingen omhoog en omlaag, veel bochten, dus vrij weinig zicht. En bovendien is het blijkbaar een populaire route, dus het was nogal druk. Raar is dat niet, want het is er onwaarschijnlijk mooi. We willen dit weggetje ooit nog wel een keer doen als het mooi helder weer is, want dat drukte de pret vandaag wel een beetje. We begrepen wel dat caravans hier niet uit de voeten kunnen.

De camping in Scourie is ook heel mooi gelegen aan een baai van de zee. Ook hier staan we op aangestampt grint. Merkwaardig genoeg stoort dat hier veel minder dan in Kinlochewe. Geen idee hoe dat komt. Het uitzicht op zee misschien? De voorzieningen zijn hier prima: alles wat je nodig hebt is er. Alleen weer geen ontvangst op de mobieltjes.

Wandeling bij Scourie

Vanmiddag hebben we een wandeling gemaakt naar een berg, die we vanuit de camper zien. Over de top van de berg lagen een paar prachtige stille meertjes. Het terrein bovenop was erg drassig. Erg ver konden we dan ook niet komen. Na anderhalf uur klimmen en dalen waren we weer op het kamp terug.

Het weer vandaag was Schots: drizzelregen die je niet hoort, maar die het des te natter maakt. Vanmiddag is het een paar uur droog geweest, dus tijdens de wandeling werden alleen onze wandelbroeken nat van het gras. Niet veel wind. Temperatuur: het voelde niet koud, zeker een graad of 18.

Zaterdag 24 juli: van Kinlochewe naar Ardmair

Ontbijtplek aan het Loch Maree

Ook vandaag begon de dag met een ritje vóór het ontbijt. We reden al direct langs Loch Maree, waar we twee jaar geleden een prachtig ontbijtplekje vonden. Toen konden we helaas niet buiten eten, omdat wij als ontbijt dienden voor miljoenen midges. Een mooie gelegenheid om het nog eens te proberen. We vonden ons oude plekje makkelijk terug. Gelukkig waren er nu nauwelijks midges, zodat we heerlijk aan het meer hebben gegeten. Tegen het eind van het ontbijt kregen de krengetjes ons in de gaten en toen was het toch nog snel inpakken geblazen!

De tweede etappe voerde ons o.a. langs de tuinen van Inverewe Gardens. Daar zijn we twee jaar geleden niet geweest en nu weer niet: het schijnt erg interessant te zijn voor tuinliefhebbers. Een doelgroep waarin wij niet echt passen. Wij reden dus gewoon door naar Ullapool. We wisten van een vorige keer nog dat daar een grote parkeerplaats bij supermarkt Tesco was. Daar konden we nu de camper ook prima kwijt. Bovendien hadden we (trage) mobiele internetverbinding, dus gauw het blog bijgewerkt tot en met de 23^e.

De haven van Ullapool

Ullapool is een klein havenstadje. Het belangrijkste hier is de ferry naar Stornoway op Lewis, waar we begin deze week nog waren. Er zijn hier wel wat aardige winkels, een dorpshuis met verkoop van Himalaya(!) spullen en een behoorlijk eetcafé waar we prima geluncht hebben (vissoep en zalmterrine). Tenslotte nog een paar kleinigheden gekocht bij de Tesco en toen op voor de laatste paar kilometer naar Ardmair.

De camping op Ardmair point is niet al te groot en nogal basic. Maar hij ligt wel mooi, aan een inham van Loch Broom. We hebben dus weer een mooi uitzocht vanaf de camper. Een zeehond hebben we hier al gezien!

Het weer lijkt vandaag niet op da van gisteren: het begin al helemaal bewolkt. Onderweg een paar keer een bui. Vanaf Ullapool is het echter de hele dag verder droog gebleven. Geen zon gezien en ook nauwelijks wind. Temperatuur iets onder de 20, denk ik.

Vrijdag 23 juli: van Edinbane via Torridon naar Kinlochewe

Alweer een mooi ontbijtplekje!

Vanochtend eerst weer een stukje gereden vóór het ontbijt. Vanaf de camping gingen we naar het westen, dus richting Dunvegan. De andere kant op, via Portree, is korter, maar dat hebben we op de heenreis al gereden. Ook de weg langs de westkust van Skye is prachtig. Ons ontbijtplekje keek uit over een loch (Loch Bracadale?), waarvan je de zee-uitgang kon zien. Prachtig, gewoon.

In Broadford, in het zuiden van Skye, vonden we een supermarkt. Daar hebben we weer voor een paar dagen mondvoorraad ingeslagen. We kunnen er weer even tegen!

Ook de weg op het vasteland, langs Loch Carron, Loch Kishorn, Upper Loch Torridon, en niet te vergeten alle bergen waar je tussendoor rijdt, was buitengewoon fraai. Dat het vandaag heel helder was hielp daarbij natuurlijk wel.

Het doel van vandaag was de Caravan Club camping in Kinlochewe. Een relatief kleine camping met een aantal “veldjes” voor 4 tot 10 caravans/campers. De naam veldjes is niet echt passend, want de grond bestaat uit aangestampt grint. Erg praktisch, maar het ziet er toch meer uit als een parkeerplaats dan als een camping. Tussen de veldjes zijn er wel wat gras- en boomstukjes, dus dat scheelt. De voorzieningen zijn hier zoals we dat van onze club gewend zijn: piekfijn in orde.

Het weer vandaag: opnieuw de beste dag van onze vakantie. We blijven records breken! Zonnig, nauwelijks bewolking, de wind wel fris, maar lang niet zo koud als gisteren. In de zon, uit de wind, halen we de 25 graden wel. Na het eten vanavond hadden we onze eerste midges, en nog wel in de camper. We gaan straks eens lekker op jacht!

Internet is hier niet te krijgen. De mobiele telefoon ontvangst is matig. Eerst hadden we helemaal niets, maar Annelies kon op haar telefoon uiteindelijk een netwerk vinden. Dus we hebben even wat telefoontjes gepleegd. T-mobile ontvangst is er niet, dus geen mobiel internet. Ook de camping kon ons niet aan draadloos internet helpen. Misschien morgen ergens onderweg.

Donderdag 22 juli: van Shawbost via Uig naar Edinbane

Vanochtend eerst het water gewisseld, dat was hard nodig. Daarna op ons gemakje naar Tarbert gereden, waar we op het ferryterrein hebben ontbeten. Op de ferry konden we buiten zitten op het achterdek. Het was prachtig zonnig weer. Alleen af en toe een wolkje, om te zorgen dat je niet vergat dat het buitengewoon mooi weer was. In de luwte van de opbouw van het schip was het heerlijk. Je kon gewoon in een T-shirt zitten. Als je naar de zijkant van de boot liep voelde je echter een koude wind. Het was ook erg helder. Je kon na een uur het stadje Tarbert nog zien liggen als witte stippen tegen de bergen aan. Fraaie uitzichten dus!

Eenmaal op Skye aangekomen reden we naar de camping bij Edinbane. We hadden die vooral gekozen omdat in één van de beschrijvingen stond dat er een wasserette is. En die hebben we hard nodig. Mooie bijkomstigheid is dat het een prachtige camping is. Gelegen direct aan het eind van Loch Greshornish, dat in zee uitkomt. Ook hier hebben we dus weer een mooi uitzicht, al is het lang niet zo spectaculair als op Harris en Lewis. De camping is er een van de Caravan en Camping Club (de vriendelijke club, zoals ze het zelf noemen). Dat maken ze hier in elk geval helemaal waar. De warden loopt helemaal met je mee tot je plekje. De voorzieningen zijn uitstekend. En Annelies heeft vandaag twee wassen kunnen draaien en drogen, dus we hebben alles weer schoon. We hebben hier alleen geen telefoon en dus al helemaal geen internet. Wel raar, zo helemaal niet bereikbaar zijn. Er zijn hier tamelijk veel buitenlanders en erg veel Nederlanders. Daarvoor zijn we natuurlijk niet gekomen ….

We waren hier om een uur of 2. Omdat het zulk mooi weer was konden we heerlijk buiten zitten. Achter de camper, want daar was wel zon en geen wind. Ook konden we eindelijk de luifel weer eens uitdraaien. Die had de laatste keer opgestaan in Hoddom castle, tegen de regen. We hadden hem dus drijfnat moeten indraaien. Ik was blij dat we hem eindelijk konden drogen. Dat duurde in deze omstandigheden niet erg lang.

Morgen gaan we waarschijnlijk weer verder in de richting van Ullapool. Alleen als het weer zulk prachtig weer is blijven we wellicht nog een dagje hier.

Het weer vandaag: zonnig, af en toe een wolkje, frisse wind, droog. Temperatuur: uit de wind en in de zon: zeker boven de 20, maar andersom veel koeler.

Woensdag 21 juli: van Tobson via Brenish en Butt of Lewis naar Shawbost

Na een heerlijk rustige nacht (alleen de wind maakte wat herrie) reden we al vóór het ontbijt weg van de parkeerplaats bij het kerkhof van Tobson. We wilden naar het eind van de weg die naar het westen gaat (Brenish). Ons ontbijtplekje was aan de baai van Uig. We zijn ook nog heel even de camper uitgeweest, maar het was bitterkoud en er viel een spatje motregen. Wat een verschil met gisteren!

Na het ontbijt de weg afgereden tot Brenish. Er staat nog net geen bordje met “Eind van de wereld”, maar dat hoeft ook niet, dat zie je zo wel.

Het volgende doel was de Butt of Lewis, het meest noordelijke puntje van Lewis. Onderweg zijn we gestopt bij de standing stones of Callanish (een soort Stonehenge, echt een toeristische must) en bij het Blackhouse village in Garenin bij Carloway. Dat is een dorpje met huizen uit voorbije tijden, maar zo in gebruik geweest tot in de 60-er jaren, zogenaamde Blackhouses: dubbele natuurstenen muren, de ruimte opgevuld met zand, het turf- en strodak rust op de binnenste muur, verwarmd met turf, uiteraard! Er was een man aan het weven: Harris tweed natuurlijk, want dat zie je hier overal.

Ook bij Port of Ness en bij Butt of Lewis zijn we nog even buiten wezen kijken. Ook nu was de wind zo fors en zo koud, dat we al gauw weer in de camper zaten. In Butt hebben we bepaald naar welke camping we gingen. Die bij Stornoway hoefden we in elk geval niet meer te zien. De keus was nu: net iets boven Stornoway of de camping bij Shawbost. De keuze viel op de laatste, vooral omdat die wat dichterbij was, en het was ineens bijna 6 uur geworden.

Morgen gaan we weer terug naar het Schotse vasteland. We hebben de ferry van 11.50 uur uit Tarbert. Dat is ongeveer 1 ¾ uur rijden, dus dat is maar een kort stukje.

De camping is heel basic, maar beschikt wel over alle voorzieningen, zoals een wasserette (jammer dat die al op slot zit). Twee wc’s en één douche voor de heren is niet veel, maar genoeg. Waarom de herendouche 40 p kost en de dames 50 is ons niet duidelijk geworden.

Het weer vandaag: de hele nacht had het hard gewaaid en dat ging de hele dag door. Vanmorgen wat spatjes motregen, net te veel om de ruitenwissers uit te laten. Verder droog, vrijwel helemaal bewolkt, en koud. Het voelde aan als 12 graden, maar dat zal wel overdreven zijn.

Dinsdag 20 juli: van Stornoway naar Tobson

Vanochtend reden we nog vóór het ontbijt weg. Eerst een mooi plekje zoeken, en dan daar ontbijten, dat was het plan. We besloten naar de Standing stones van Callanish (het Stonehenge van Lewis) te rijden en daar te ontbijten. Maar voordat we daar aankwamen zagen we een bordje naar een huis uit de IJzertijd. Dat klonk ons aantrekkelijk in de oren en we volgden dus die weg. Kilometer na kilometer single track road zonder huis en zonder tegenligger. De weg werd steeds smaller, bovendien. Uiteindelijk, na 20 kilometer, bereikten we het eindpunt van de weg. Toen we op de kaart keken, zagen we dat we bij Tobson waren aangekomen, althans dat was nog 2 kilometer lopen. Een parkeerplaatsje naast een kerkhof. Het IJzertijdhuis vlakbij. Het strand op nog geen 100 meter lopen. Een Engelsman (met vrouw en klein kind) had hier vannacht met een tentje aan het strand overnacht en doet dat de komende nacht weer. Dan blijven wij dus ook.

We zijn de hele dag op die plek gebleven. Eerst aan de picknicktafel vlakbij ontbeten. Daarna een goed uur over het strand gezworven en het IJzertijdhuis bezocht (heel interessant, dubbele muren met zand ertussen, ingegraven - alleen het turf- en strodak steekt boven het maaiveld uit, verlicht met kaarsen en verwarmd met een turfvuurtje). ’s Middags de wandeling naar Tobson gemaakt. Goed gemarkeerd met paaltjes. Een mooie tocht door bergachtig, heel zompig, terrein. ’s Avonds een kampvuur gemaakt op 50 meter van de camper, met zicht op zee. Daarop aardappelen gepoft en de karbonaden gebarbecued, die we toevallig in huis hadden. Heel romantisch en heel lekker!

In de loop van de dag zijn er veel mensen langsgekomen voor het IJzertijdhuis en het strand. Er zijn ook nog slapers bijgekomen, onder andere een Duits stel met een camper op een Engelse legertruck. Ziet er heel spectaculair uit. We hebben nog een tijdje ervaringen zitten uitwisselen.

Het weer was vandaag fantastisch! Nog beter dan gisteren. De hele dag zon, met af en toe wat wolken, de hele dag droog (op een enkel spatje na bij het kampvuur) en een heerlijk windje dat pas heel laat fris werd. De temperatuur voelde prima aan, ik denk een graad of 20.

Maandag 19 juli: van Uig via Harris naar Stornoway op Lewis

De wekker stond om half vijf en nog vóór half zes vertrok de ferry uit Uig. Om even zeven uur waren we in Tarbert op Harris. Eerst reden we naar het zuiden, naar Leversburgh en Rodel. Wat een prachtige weg, wat een ruige bergen en witte stranden met glashelder water! Grote delen van de weg zijn single track, dus als je iemand tegenkomt moet één van de twee op een passeerplek even wachten. Maar iedereen doet dat heel rustig en het werkt prima. Als er iemand achter je zit, die harder wil rijden dan jij, ga je ook even op een passeerplek staan om hem er langs te laten.

Onderweg zijn we een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten, te ontbijten en boodschappen te doen in de enige winkel die we op dit traject tegenkwamen, in Leversburgh. Hoewel deze winkel de vergelijking met onze supermarkten niet kan doorstaan, waren we verrast over de grote sortering aan spullen. Dat zal wel komen omdat het inderdaad de enige winkel in de wijde omtrek is. De eerste plaats van betekenis vanaf Leverburgh is Tarbert, en dat is een klein uur rijden. Wij hebben er trouwens veel langer over gedaan: we waren om 11.30 uur weer terug in Tarbert.

Weer in Tarbert hebben we de tourist information bezocht en wat folders meegenomen. Na wat rondgekeken te hebben kozen we weer het hazenpad, deze keer naar het noorden, naar Stornoway. Ook dit is een mooie weg, vooral in het begin.

In Stornoway zagen we niet een bordje naar de camping die er zou moeten zijn. Gelukkig bleek op een parkeerplaats dat internet het deed, dus konden we hem zoeken en de weg vinden. De camping stelt niet veel voor, we staan op een soort parkeerplaats, maar goed, het is maar voor één nacht. Morgen willen we eigenlijk ergens wild gaan kamperen; dat zie je hier overal dus waarom wij niet. Hopen dat we een mooi achteraf plekje vinden. Die zijn er genoeg, dus we hebben goede hoop.

’s Avonds hebben we in een prima restaurant gegeten (Digby Chick, hadden we gevonden in de Lonely Planet) in Stornoway. We zijn lopend heen en weer gegaan. Omdat we al vroeg in de stad waren moesten we wat tijd doorbrengen. We wandelen naar het Lews kasteel (19^e eeuw, in slechte staat), waar afgelopen weekend het Hebriden festival is gehouden. Op het terrein waren ze bezig van alles af te breken. We zagen een groot beeld van gevlochten wilgen staan, wat ons erg deed denken aan zo’n zelfde soort ding wat in Zuid-Engeland langs de snelweg staat. Annelies maakte wat foto’s en een andere mevrouw deed hetzelfde. We raakte met haar aan de praat en het bleek de kunstenares (Serena de la Hey) te zijn die het beeld gemaakt had. En ook dat beeld in Zuid-Engeland is van haar hand. Een leuke ontmoeting, ze vertelde honderduit.

Het weer: vandaag was de mooiste dag van onze vakantie tot nu toe. Het begon met een strak blauwe hemel. Later betrok het wel wat en hadden we een enkel buitje maar het klaarde steeds weer op. Toen we terug waren op de camping begon het weer te regenen, en dat bleef zo.

Zondag 18 juli: Uig

Een rustige dag vandaag. Het weer viel eerst wat tegen: veel regen en wind, later klaarde het wel op. We zijn aan het eind van de ochtend nar de ferryterminal gelopen om de tickets te betalen. Ik dacht nog dat er een verkeerde prijs was berekend, maar je moet ook voor twee passagiers betalen. De overtocht kost ruim 90 euro, ongeveer evenveel als Duinkerken – Dover. Duurt ook ongeveer even lang, dus het zal wel kloppen.

’s Middags zijn we heen en weer gelopen naar het dorp. Een aardige wandeling van een uurtje, maar in het dorp is niets te beleven. Zoals ik al zei: een rustige dag!

Zaterdag 17 juli: van Fort William naar Uig

Na een verregende en verwaaide nacht waren we al vroeg weer op pad. Maar niet voordat we in de winkel van de camping brood hadden gekocht en twee hoofdnetten, voor als we midges tegen gaan komen!

Een mooie route vandaag. Eerst naar het noorden langs een paar meren, waaronder Loch Ness, en dan almaar west over niets dan prachtige wegen.

Onderweg naar Uig op Skye zijn we alleen gestopt bij Eilean Donan Castle. Als je op deze link klikt vind je allerlei informatie erover.

http://www.eileandonancastle.com/

Het was een interessante stop: een mooi gebouw, gerestaureerd door de familie MacBrae in de 20-er jaren, en helemaal ingericht zoals het toen was.

De camping hier bestaat uit een grasveld voor tenten en caravans, een parkeerplaats met grint voor campers, en een grasveldje aan zee met één plaats met prima uitzicht en een tweede met goed uitzicht. Raad eens welke plek wij hebben!? Ja hoor, helemaal vooraan, direct aan zee (eigenlijk een groot Loch).

We wandelden even naar de ferry-terminal om de vaartijden van maandag te bekijken. Er zijn maandag twee vertrektijden: 05.30 en 14.00 uur. We vroegen of we moesten reserveren en kregen te horen dat de 14.00 uur al vol zat. We hebben dus maar snel gereserveerd voor de 05.30 en ook de terugreis op donderdag 11.50 al geboekt. Niet naar Harris/Lewis kunnen is natuurlijk vervelend, maar er niet af kunnen lijkt me nog veel erger!

Het weer vandaag: onderweg regelmatig regen, af en toe horizontaal door de straffe wind. In Uig brak echter de zon door. Daar hebben we zelfs buiten gezeten aan onze privé picknicktafel. Een graadje of 18/19 toen.

Vrijdag 16 juli: van Balloch via Helensburgh naar Fort William

Morgenavond is er een optreden van Pure Malt (de groep die we vorig jaar zagen in Killin) in The Drovers Inn in Inverarnan, net ten noorden van Loch Lomond). Ons plan is vandaag naar die Inn te rijden en te vragen of we daar morgenavond met onze camper mogen overnachten. Alternatief is te kamperen op camping Beinglas, op loopafstand. Maar volgens Internet nemen die alleen tenten. Bovendien hebben we een aantal recensies over deze camping gelezen waar de honden geen brood van lusten. De eigenaar die tegen gewone mensen op een onfatsoenlijke manier zegt dat ze rustig moeten zijn, anders worden ze eraf gedonderd, en die weigert op te treden tegen groepen dronkelui, die tot diep in de nacht lawaai maken. Hij schijnt zelf een goede klant van de bar te zijn. Niet echt aantrekkelijk, maar ja, voor één nacht zou het kunnen.

Tot zover het plan, nu de werkelijkheid.

Bij The Drovers Inn aangekomen zetten we de camper op de parkeerplaats. Direct al zagen we grote borden met de tekst dat het verboden was hier met een caravan of camper te overnachten. Niet één bord, maar een aantal. Bovendien stonk het er (on)behoorlijk naar riool. Kortom: we hebben het niet eens gevraagd, maar reden meteen door naar de camping.

Beinglas camping was inderdaad een paar honderd meter verderop. De camping was alleen bereikbaar via een brug, met een maximale last van 3 ton. En wij zijn 3½ ton, dus ook plan B viel af.

We zijn doorgereden tot we ergens een goede parkeerplek vonden, om te lunchen en een nieuw plan te bedenken. We vonden een plek in Crianlarich, aten een broodje en besloten naar Fort William te rijden (camping Glen Nevis). We willen de volgende week doorbrengen op Skye en de Buitenste Hebriden (Lewis en Harris), en dit is een stap in de goede richting.

De weg naar Fort William hebben we al een aantal keren gereden, maar het verveelt nooit. Prachtige uitzichten overal!

De camping is groot, en van alle gemakken voorzien. Je kijkt uit op het begin van het wandelpad waarlangs je Ben Nevis (de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk) beklimt. Die heb ik vorig jaar gedaan en ik zou hem graag nog eens doen, maar ik ben nu nog niet genoeg ingelopen. Een andere keer dan maar.

Het weer: de hele nacht regen, overdag was het wel meest droog, maar erg fris, een graad of 15. Later in de middag op de camping regende het voortdurend, en het waaide flink. Maar laten we het niet overdrijven ,een windhoos was het bij lange na niet!

Donderdag 15 juli: van Hoddom via Ayr naar Balloch

Vandaag wilden we naar Loch Lomond rijden, maar zo min mogelijk via de snelweg. Dus reden we eerst richting Dumfries, met de bedoeling vandaar naar Kilmarnoch te rijden en dan verder via de snelweg naar Loch Lomond. Er was echter een wegomlegging vanwege werkzaamheden, zodat we per ongeluk in Ayr aan de kust terechtkwamen. Daar hebben we de camper aan zee geparkeerd.

Eerst maar eens kijken of we internet verbinding konden maken. En ja hoor dat lukte prima! Gisteravond hadden we al een eerste succesje geboekt: als de laptop op het bed van Annelies pal voor het raam stond, hadden we een heel trage en instabiele verbinding. We konden bijvoorbeeld wel de teksten van ons blog uploaden, maar plaatjes ging niet. Nu in Ayr hadden we een prima, snelle verbinding, dus we hebben even het blog helemaal bijgewerkt. En tussen neus en lippen door even de bekeuring uit Keswick betaald, want als je dat binnen 14 dagen doet hoef je geen 50 maar slechts 25 pond te betalen. Via MSN een tijdje met Margriet gekletst, die in Utrecht op kantoor zat.

Aangekomen bij Loch Lomond hebben we een camping gezocht en gevonden in Balloch, het zuidelijkste puntje van het meer. De camping is prima ingericht, zonder overdreven luxe, heel compact, maar toch sta je niet te dicht op elkaar. En je loopt in minder dan 10 minuten naar het meer, dat is ook belangrijk. En prima internet-verbinding!

We zijn natuurlijk even naar het meer gewandeld. Daar is een heel modern ingerichte kade, met veel winkels en een Sea-life aquarium. In het dorp Balloch is niet veel te beleven.

Het weer was vandaag weer heel verschillend: de hele nacht regen, overdag eerst regen, later zon (in Ayr was het heel aangenaam), ook in Balloch hebben we nog buiten gegeten en droog gewandeld, maar ook verschillende buitjes gehad. Temperatuur: een graad of 17 – 19, in regenbuien wat minder maar als de zon even voluit doorkomt is het gewoon heet!

Woensdag 14 juli: Hoddom Castle

Een rustige dag op Hoddom Castle. Annelies heeft de was gedaan. We hebben een wandeling gemaakt rondom de golfcourse, langs de rivier de Annan. We hebben de historie van het kasteel bekeken (in de games room). Het is in de 16^e eeuw gebouwd. De bouwer heeft Mary Queen of Scots nog geholpen. Maar allebei verloren ze de strijd, en het kasteel is in 1570 verwoest. We hebben niet kunnen vinden wanneer en hoe het weer is opgebouwd, of sinds wanneer het als camping in gebruik is. Een geschiedenis zonder grote gebeurtenissen na 1570, dat is alles wat er van stond. Het kasteel maakt deel uit van een estate (landgoed) van 10.000 acres, dat is ongeveer 4.000 hectare. Verder maken daar o.a. deel van uit: productiebossen, een zaagmolen en 30 boerderijen.

’s Middags zijn we naar de Retenance tower gewandeld. Dat is een in de 16^e eeuw gebouwde uitzichttoren. Je kunt tot aan de Solway Firth kijken, dus je ziet de vijand van ver aankomen!

Het weer was heel wisselend. De hele nacht heeft het geregend. Overdag varieerde het van prachtig zonnig (in de korte broek in de zon zitten) tot fikse buien (terughollen vanaf de Retenance Tower).

Dinsdag 13 juli: van St Johns in the Vale via Keswick, Maryport en Carlisle naar Hoddom

We waren vroeg wakker, ook door het prachtige weer. We reden dan ook al vroeg weg. Voordat we naar Keswick gingen voor boodschappen, reden we eerst langs de Castlerigg steencirkel. Duizenden jaren oud, en niemand weet waarom hij gemaakt is. Indrukwekkend. Fantastisch uitzicht naar alle kanten. Daarna naar Keswick. De boodschappen gingen vlot genoeg, maar bij terugkomst op de parkeerplaats vonden we een bekeuring onder de ruitenwisser. Hadden we hier niet mogen staan? Wij hebben geen bordje gezien. Misschien omdat we twee parkeerplaatsen innamen? Maar ja, de camper is nu eenmaal wat groter dan een gewone personenauto. Jammer, maar helaas.

We lieten ons de dag niet bederven en reden door via de Whinlatter pas (wel mooi, maar lang niet zo indrukwekkend als Kirkstone) en Cockermouth (in november vorig jaar door een overstroming onder een meter water van wat nu een kalm riviertje is) naar Maryport. Onderweg gestopt bij het bezoekerscentrum op de pas en bij de haven van Maryport.

Daarna reden we langs de kustweg naar Siloth en vandaar naar Carlisle. Op een parkeerplaats aan de zee ons broodje gegeten. De zee deed denken aan die bij Weston-super-Mare: een modderkleur. De parkeerplaats was smal. Ik wilde keren en kwam bijna vast te zitten in het mulle zand. Maar uiteindelijk ging alles toch goed. Siloth is een vreemde plaats. Je rijdt er dwars doorheen, in plaats van er omheen. Veel brede straten zijn geplaveid met een soort kasseien. Het hobbelt vreselijk en maakt veel lawaai. Het haalt wel de snelheid eruit. Als er daarom begonnen is, is het een succes.

Op naar Carlisle, op zoek naar de winkel waar ze mobiel internet verkopen, wat je per dag betaalt. Zouden we wel een parkeerplek kunnen vinden? Dat viel reuze mee. We vonden een ruime en vrijwel lege parkeerplaats vlak naast het kasteel, en dat ligt tegen de stad aan. Prima dus. De winkel vonden we ook snel en het spul was snel gekocht. Toen terug naar de camper om het aan de praat te krijgen. Dat lukte maar gedeeltelijk, dus wij weer terug naar de winkel, nu mét de laptop. De man die ons geholpen had deed enorm zijn best en wist de zaak voor elkaar te brengen. Het probleem is dat je een Engelse postcode moet hebben en een bij dat adres passende kaart. We hebben nu dus een Engelse debit-card op het adres van de winkel. Nu ja, als het maar werkt.

Toen op zoek naar een camping, nog een stukje meer naar het noorden. Uiteindelijk kozen we Hoddom Castle Camping uit één van onze boekjes. Een grote camping waarvan het kasteel (althans het nog in gebruik zijnde gedeelte) alle campingdingen bevat. De plaatsen zijn ruim en vooral de stacaravans hebben veel plek. Er is ook een golfbaantje bij. Het heeft wat weg van het Smytham van vroeger, maar dan een klasse groter en beter. Het restaurant hebben we vanavond al getest: typisch Engelse keuken en een onverwachts heel moderne (en erg sfeerloze) inrichting. Maar niet duur: 20 pond voor twee hoofdgerechten met een glas wijn. Jammer genoeg doet ons mobiele internet het hier niet, ik denk (en hoop) dat dat komt doordat we hier geen bereik van T-mobile hebben.

Het weer is vandaag tot het eind van de middag prachtig geweest. Veel zon, maar wel een frisse wind. Geleidelijk aan kwamen er steeds meer wolken en toen we van het restaurant terugkwamen regende het. We zijn net boven Carlisle de grens met Schotland overgestoken. Dat zullen we weten ook!

Maandag 12 juli: van Watermillock via Bowness naar St Johns in the Vale

Vanochtend zijn we op tijd vertrokken. Al gauw kwamen we bij het Ullswater, een groot meer, waar we natuurlijk even moesten kijken. Toen we daarna doorreden kwamen we langs de Aira Force. Dat is een riviertje in een bergachtig bosgebied, met prachtige watervallen (de grootste is de eigenlijke Aira Force). Het geheel wordt beheerd door de National Trust, dus dat betekent betaald parkeren (4 pond). Maar ja, dan hadden we maar lid moeten worden. We hebben daar een mooie wandeling gemaakt van een uur. Veel klimmen en dalen. Veel eeuwenoude bomen. Dat zie je in Engeland niet vaak.
Na een kopje koffie weer doorgereden in de richting van Windermere en Bowness-on-Windermere. Daarbij kwamen we door de Kirkstone Pass: een steile bergpas. Dat is de hoogste weg van het Lake district. En ook al is hij maar 454 meter hoog, het ziet er uit en voelt aan als een echte berg.

In Bowness vonden we een Caravan Club camping precies naast de parkeerplaats. Maar helaas was de camping vol, zodat we toch maar gewoon geparkeerd hebben. We zijn met het treintje (achter een soort tractor) naar het stadje gereden. Het is een heel toeristisch gebeuren. Veel eetgelegenheden, rondvaartboten, roei- en motorbootjes te huur. Het was er vrij druk. Kun je nagaan hoe het hier is als het Engelse vakantieseizoen echt op gang komt.
Na een paar uur Bowness vonden we het wel genoeg. We willen de komende dagen naar het noorden. Daarom zochten we een camping in de buurt van Keswick. We vonden in ons boekje Burn’s Farm in St Johns in the Vale, een paar kilometer ten zuidoosten van Keswick. Prachtige route er naar toe. Het is een eenvoudige camping bij een actief boerenbedrijf, middenin het land, niets in de buurt. Prima voor een nachtje.

Het weer was vandaag heel redelijk. Droog, niet veel wind, af en toe een beetje zon, een graad of 18.

Zondag 11 juli: Watermillock

Gisteravond hebben we hier in de bar nog een stukje van de wedstrijd om de 3^e en 4^e plaats gezien. En na 90 minuten had Duitsland gewonnen.

De dag begon met storm en horizontale regen. Veel tentkampeerders gaven er de brui aan. De meesten georganiseerd, maar bij sommigen zag het er chaotisch uit. Maar we hebben geen leedvermaak laten zien.

In de middag hebben we een rondwandeling gemaakt rondom Little Mell Fell. Dat is een berg waarop we uitkijken. Toen was het wel winderig en fris, maar in elk geval droog (bijna de hele weg). Het was een mooie wandeling, niet al te zwaar, van twee uur. Precies wat we nodig hadden! Mooie uitzichten over een prachtig landschap.

Vanavond hebben we in de bar naar de finale gekeken. Wat een spanning! En wat jammer dat het net op het laatst toch nog mis ging. Maar laten we eerlijk zijn: de jongens zijn veel verder gekomen dan ik ooit had gedacht!

De camping is heel geaccidenteerd. Als je hoog staat heb je prachtige uitzichten. Er is een goede mengeling van stacaravans, tenten en toer-plaatsen. De bar is heel leuk: een oude omgebouwde schuur, met een groot haardvuur, dat gelukkig volop brandde. Het toiletgebouw is prima, het lijkt wel nieuw. De douches hadden wat minder warm gemogen. En draadloos internet deed het, af en toe, toch wel!