Zaterdag 21 augustus: van Duinkerke naar huis

Eenmaal in Frankrijk konden we het niet laten eerst bij een boulanger in Duinkerke een vers stokbroodje te halen! Daarmee hebben langs de weg in het stadje Oostduinkerke in België ontbeten. Daarna weer de snelweg op. Bij de afrit voor het pretpark Plopsaland stond op de snelweg in beide richtingen al een file van zeker een kilometer. En aan de overkant zagen we op een binnenweg ook al een flinke file staan. ’s Morgens om 10.30 uur. Een leuk dagje uit met de kinderen begint met zeker een uur gezeur in de auto. Wanneer zijn we er nou eens? Wij vonden het niet erg dat we gewoon door konden rijden.


Nergens onderweg was het erg druk. Zelfs bij Antwerpen konden we gewoon doorrijden. We reden wel de goede kant op, want op de andere rijbaan stond het regelmatig stil. Na een vlotte tocht waren we tegen 14.45 uur thuis. De kilometerstand van deze vakantie stond toen op 5.400. Een heerlijke vakantie is eindelijk (veel te snel!) voorbij!

Vrijdag 20 augustus: van Sellindge naar Duinkerke

We moesten om uiterlijk 13.00 uur inchecken en konden dus nog een ochtend lang iets doen. We zijn dus naar Deal gereden, een kwartiertje van Dover aan de kust gelegen. Daar hebben we de camper direct aan zee geparkeerd. We hebben lekker een uurtje in de zon gezeten en ontbeten. Daarna nog een uurtje door het stadje gelopen en wat winkels bekeken.


Omdat je nooit weet hoe druk het in Dover is (’s morgens vroeg stonden er flinke files) waren we natuurlijk veel te vroeg in de haven. Nou ja, van een half uurtje wachten krijg je niets. We konden internetverbinding maken (blijkbaar is onze debit-card intussen opgewaardeerd). Daarom konden we een camping zoeken in Duinkerken. We gaan dus pas op zaterdag naar huis.

De overtocht was heel rustig en vlot. Eenmaal in Frankrijk waren we zo ongeveer als eersten van de boot af. In de eerste de beste bocht klonk er een vreselijk lawaai: we hadden vergeten een kastje goed af te sluiten. Welk kastje? Nou gewoon, het kastje waar de glazen in staan. Sorry, nee, dat moet zijn: stonden. Nu lagen ze in gruzelementen op de grond! Dus eerst maar geparkeerd en de ergste rommel verzameld. Anders vliegen de scherven in elke bocht van links naar rechts door de camper. Toch sterk, dat we in zes weken tijd alles heel gehouden hebben, en nu dit!

De camping is heel eenvoudig, met kleine plekken. Het sanitair is Frans: geen WC-papier en geen toiletbril. Voor een dagje is het prima. De camping ligt op een minuut van het strand en in een half uurtje loop je naar de boulevard. Toch een leuk plekje voor een strandweekend. Er is plaats genoeg en het is heel goedkoop!

Het weer vandaag: zomer! Zelfs in Dover was het 22 graden. De hele dag zon, nauwelijks bewolking, en de wind was niet te fris. In Frankrijk was het nog iets warmer. We hebben op de boulevard buiten onder parasols zitten eten. Dat hebben we in Schotland nooit kunnen doen. Een mooi vakantie-slot!

Donderdag 19 augustus: van Leek naar Sellindge

We kozen Sellindge als eindpunt van vandaag, omdat het dicht bij Dover ligt. Er is daar een Certificated Location (CL) van de club. We hebben gebeld en er is plek.


Het eerste deel van de reis ging nog over binnenwegen door het Peak district. Een prachtige weg. Dorpen die we willen onthouden zijn Waterhouses (een CL op loopafstand van het dorp) en Swinscoe, met prachtige vergezichten van tientallen kilometers naar alle kanten. Daarna de snelweg op. Daarover is weinig te vertellen. We hebbe wel iets,maar niet veel, vertraging gehad, vooral door werkzaamheden. Verder was het een rustige reis.

Het was nog niet zo eenvoudig de CL te vinden. We moesten er nog een keer voor bellen. Uiteindelijk kwam en mevrouw ons te hulp. Het bleek dat de CL bij een boerderij hoort die van haar hoogbejaarde ouders is, die niet alle zaakjes meer op orde hebben. Er is bijvoorbeeld een enorm wagenpark met stoommachines, locomotieven, caravans en noem maar op. Wij dachten eerst dat we bij en autosloop terecht ware gekomen. De camping bestaat uit een veld met schapen. Er staat nog één caravan, dat is alles. Er zijn geen voorzieningen, geen stroom of water, niets. Het kost ook maar 3,50 pond.

Het weer was vandaag van alles wat: af en toe een beetje regen, maar nier echt veel. We hebben vanmiddag hier nog een tijdje buiten gezeten, dus dat is een goed teken!

Woensdag 18 augustus: van Edinburgh naar Leek

Vandaag moesten we de terugreis beginnen. Eerst het water ververst (in de file, want deze grote camping heeft maar één plek waar dat kan), daarna nog even naar een grote supermarkt in de buurt en toen op weg. We verwachtten direct naar de snelweg te worden gestuurd, maar gelukkig ging het eerste uur binnendoor. In het dorpje Carlops vonden we een parkeerplaats om te ontbijten. Later hebben we getankt en gepauzeerd bij Lancaster. Daar besloten we om in het Peak-district, bij Leek, te overnachten op een camping van de club. We hebben wel even gebeld of er plek was.


De camping: van de club, dus dan weet je het wel.

Het weer: we hebben van alles gehad vandaag: zon, buien, wind. Onderweg hadden we er weinig last van gehad, en dat is eigenlijk het enige dat telt.

Dinsdag 17 augustus: Edinburgh

Vandaag stond in het teken van de opera. We wilden dus netjes aangekleed zijn en daarom ook niet al te vroeg in de stad zijn. Dus eerst maar even wat internetten. Toen bleek dat op onze debitcard geen geld was bijgeschreven. Paniek! Waar was onze 20 pond gebleven?


In plaats van een show te zien, gingen we dus terug naar het postkantoor. Daar konden ze alleen controleren of zij de transactie goed hadden doorgegeven. Dat was inderdaad het geval, dus verwezen ze ons naar een Phones4U winkel. Daar hadden we de kaart immers gekocht. Gelukkig was er zo’n winkel in de buurt en was het er ook nog niet druk. Toen we eenmaal duidelijk hadden gemaakt wat het probleem was, belden ze voor ons naar de debitcard maatschappij. Na veel misverstanden en vragen bleek uiteindelijk dat bijstortingen pas na twee tot vier werkdagen op de kaart terecht komen. Een merkwaardige situatie, maar onze paniek is waarschijnlijk voor niets geweest. We zullen het de komende dagen in de gaten houden!

De middag was nu zo’n beetje voorbij. Van de shows die we hadden uitgezocht hebben we er dus een paar moeten laten lopen. Wel gingen we naar een Singalong show in het theater The Gilded Balloon. Dat waren twee heren (zang en piano) die het publiek populaire liedjes van allerlei soort lieten meezingen. De teksten verschenen op een groot scherm, dus dat was geen punt. Het was heel leuk daaraan mee te doen. Mensen die een verzoeknummer hadden ingediend werden uitgedaagd dat zelf voor de microfoon te zingen. Dat deden ze trouwens heel leuk, maar wij waren blij dat we geen verzoekje hadden ingediend!

’s Avonds naar de opera in het Edinburgh Festival Theatre, hetzelfde theater waar we vorig jaar St. Kilda hebben gezien. Het was een enorme productie, met veel zangers en dansers, en met gebruik van een groot filmscherm boven het decor. Daarop werden opgenomen beelden vertoond, maar soms ook life-beelden van de spelers. Wij vonden het prachtig, maar sommige mensen in de zaal vonden de filmbeelden overbodig, hoorde Annelies. Wij hebben in elk geval een geweldige avond gehad. Het duurde van 19.15 tot bijna 23.00 uur en we waren dus pas weer om 24.00 uur op de camping.

Het weer: net als gisteren, dus droog en zonnig, zonder de afsluitende buien.

Maandag 16 augustus: Edinburgh

Ook vandaag wilden we een stuk of vijf shows gaan zien. Ook wilden we in een postkantoor geld storten op onze debitcard, om ons mobiel internet langer te kunnen gebruiken.


De eerste show was in een kerk: klassieke muziek. We hadden wat meer tijd nodig dan we gedacht hadden, dus we waren maar net op tijd bij de kerk. Toen zagen we dat het om een pianoconcert ging. Dat is nou niet Annelies’ meer favoriete instrument, dus dat lieten we maar aan ons voorbij gaan.

Onze tweede keuze was een lunchconcert in het museum. Daar is volgens internet vandaag om 12.15 en om 14.00 uur een concert. Toen we er om 14.05 hijgend aankwamen was er echter niets. Dat was dus geen succes.

We besloten eerst maar eens iets te eten. Na wat rondgezwerf kwamen we in het restaurant van datzelfde museum terecht. Het eten was uitstekend, maar de prijzen waren bij de spinnen af! Zes pond vijftig voor een (goed) glas wijn! Bij het pinnen kon je kiezen hoeveel je voor service wilden betalen: 10 of 15%. Een rare manier van doen, vonden wij.

Daarna gingen we naar een klassiek concert. Ook dat bleek piano te zijn, maar dat hebben we toch maar voor lief genomen. Twee jonge pianisten speelden o.a. twee quatre mains stukken, o.a. van Mozart. Heel degelijk, heel mooi om te horen. Het concert werd afgesloten met een gratis kopje thee of koffie en shortcake (een soort Schots biscuitje).

Vlakbij vonden we een postkantoor, waar we (na wat vragen) de debitcard konden opladen. We hebben er 20 pond bijgestort, dus we kunnen weer even vooruit.

De volgende show heette The Not Quite Quartet. Het theater was een raar soort gebouw met allerlei zaaltjes, die via kruip-door-sluip-door gangetjes bereikt konden worden. Ik geloof nooit dat de brandweer dat bij ons zou accepteren! Maar de beide heren (inderdaad, niet helemaal een kwartet) gaven een geweldige show met muziek en humor weg. Het publiek mocht o.a. een paar kreten roepen, en daar maakten ze dan ter plekke een lied van. Nu werd geroepen “mensen die hun huisdieren laten scheren” en “de Russische revolutie”. En verdraaid, ze wisten van deze rare termen één lied te maken. Heel knap! Daar geef je graag je geld aan uit!

Het laatste optreden vandaag was van The Sorries: twee kerels die Ierse en Schotse liedjes zingen van het soort waar wij van houden. We hadden ze vorig jaar ook al gezien, dus we wisten wat we konden verwachten. Ook deze show was heel leuk om bij te wonen. Het was pas tegen 23.00 uur afgelopen, dus we waren pas tegen 24.00 uur op de camping terug.

Het weer vandaag: prachtig weer, net als gisteren, alleen iets minder warm. Dat wil zeggen: tot de show van The Sorries. Toen we daar uitkwamen regende het flink. Hadden we de regenjacks toch niet voor niets meegesjouwd!

Zondag 15 augustus: Edinburgh

De reden van onze dagen in Edinburgh is het festival. Dinsdag hebben we plaatsen voor de opera Porgy and Bess. Vandaag en morgen gaan we enkele voorstellingen van de Fringe bezoeken. Je kunt op internet heel makkelijk selecteren waar je heen wilt. Je kiest de datum, stelt begin- en eindtijd in (bijvoorbeeld tussen 13.00 en 21.00 uur) en dan zie je precies welke voorstellingen er dan zijn. Er is maar één probleem: er zijn er die dag tussen die tijden meer dan 1.000! Gelukkig kun je ook op categorie selecteren, bijvoorbeeld muziek, en daarbinnen weer op subcategorie, bijvoorbeeld traditional. En dan nog houd je er meer dan tien over. De keuze is dus enorm. Ik zal hieronder beschrijven wat we vandaag gezien hebben.


Ons eerste concert was in een kerk, o.a. een mis van Haydn. Alleen bleek het geen concert te zijn, maar een episcopaalse hoogmis rondom dit muziekstuk. De muziek was prachtig, maar de religieuze rimram er omheen is niet echt ons ding.

De tweede stop was een concert in het Ierse café Malone’s. Daar speelden een gitarist/zanger en een drummer Ierse muziek. Er was nauwelijks publiek, misschien een man of tien, en de muziek was niet echt naar onze smaak. Veel te Amerikaans en helemaal niet het traditionele Ierse liedje waar wij voor kwamen.

Vervolgens naar een optreden van een a capella groepje uit Oxford. We wilden eigenlijk naar een gemengde groep, maar die show begon eerder dan wij dachten, dus we waren te laat. Toen maar naar een meidengroep, the Oxford Belles. Dat was niet echt een succes: je kon zien dat ze er veel plezier aan beleefden, maar veel kwaliteit had het niet. Voor ruim 10 pond verwachtten wij meer dan dit.

Onderweg naar de volgende show hebben we een tijdje staan kijken naar een straat-artiest. Dat was werkelijk geweldig. Die man haalde met onschuldige voorbijgangers de meest verschrikkelijke grappen uit. Hij liep bijvoorbeeld mee met iemand die liep te bellen, pakte de telefoon van hem af en begon daar heel hard in te schreeuwen. Ook deed hij een stierengevecht met een auto die langs kwam. Hij wist de omstanders goed te vermaken, heel knap.

’s Avonds zijn we naar een optreden geweest van de Graffiti Classics. Twee mannen en twee vrouwen, één bas en drie violen, gaven een show met prima klassieke muziek met veel humor en interactie met de zaal. Geweldig van kwaliteit en sfeer. Een groot succes. Daar hadden we graag onze 12 pond voor over!

Het weer is vandaag geweldig geweest. We hebben de hele dag zonder trui of vest buiten kunnen lopen.

Zaterdag 14 augustus: van Auchenbowie naar Edinburgh

De reis ging vandaag naar Edinburgh.

In Stirling castle

Maar eerst reden we even terug naar Stirling. Dit is een stad met veel historie. De Schotse koningen hebben er hun hof gehad in het kasteel. Omdat dit het smalste stuk is van het Schotse vasteland is het een strategische plek: wie Stirling in handen had kon voorkomen dat de vijand doorstootte naar het noorden. Hier zijn verschillende beroemde slagen gevoerd, die de kinderen op school leren: o.a. Stirling bridge en Bannockburn, allebei zo rond 1300. Ons zegt het natuurlijk minder. Die slagen zijn vooral beroemd omdat daarna de Schotten nauwelijks ooit meer van de Engelsen hebben gewonnen.

Een nieuw geweven wandtapijt

We waren eigenlijk van plan alleen de oude stad te bezoeken en het kasteel voor een volgende keer te bewaren. Maar de oude stad was niet erg fraai, en er was ook veel leegstand van winkels. Dus toch maar naar het kasteel. We kregen een rondleiding van een enthousiaste gids, die heel veel wist van de historie van het kasteel. Interessant is ook, dat men bezig is zeven originele wandkleden opnieuw te weven, op de manier zoals dat vroeger gebeurde. Dat duurt vier (4!) jaar per kleed. Je kon de wevers ook bezig zien. Wat een ongelofelijk gepriegel! Maar het wordt wel erg mooi, zie ook de foto.

’s Middags zijn we doorgereden naar Edinburgh, camping Mortonhall, waar we vorig jaar ook geweest zijn. Het is een grote, professioneel georganiseerde, camping. Alle plaatsen zijn scheef. Ondanks onze wielwiggen staan we nog niet erg recht. Maar dat hebben we er natuurlijk graag voor over (een ander plekje in de buurt is er gewoon niet).

Het weer was vandaag best aardig. Droog (ook ’s nachts), vrij veel zon, de wind was vrij fris. In Stirling hadden we geen vest bij ons, en dat ging maar net. Een graad of 17/18.

Vrijdag 13 augustus: van Fort William naar Auchenbowie

Vandaag wilden we het grootste deel van de afstand naar Edinburg afleggen. Morgen maken we dan nog een tussenstop in Stirling. Dat moet een mooie stad zijn met veel historie, dus tijd dat we er eens langs gaan.


De weg vandaag hebben we grotendeels al vaker gereden (alleen deze vakantie al twee keer), maar dan de andere kant op. Ook nu weer hebben we genoten van het landschap. Dat het mooi helder weer was hielp daarbij zeker.

Een tussenstop maakten we bij de Green Welly Stop. Dat is een groot pand met allerlei winkeltjes en eetgelegenheden. Het doel is duidelijk: toeristen zoveel mogelijk laten besteden! We zijn er nu vooral gaan kijken op zoek naar Annelies’ hoedje. En ja hoor, het is gelukt!

Een tweede stop was in Callander. Een stadje met flink wat winkels. Daar besloten we te overnachten op de Club site van Blair Drummond. Daar aangekomen bleek die echter vol te zijn. Alternatief was te kijken of we in Stirling op een parkeerplaats konden blijven staan. Toen we daar aankwamen werden we direct door een heel behulpzame man aangesproken, maar overnachten mocht echt niet. Toen haalden we plan nummer drie voor de dag: de camping in Auchenbowie (vlakbij Stirling). Daar was gelukkig wel plek; einde van de zoektocht.

De camping is heel eenvoudig. In de loop van de middag en avond liep hij goed vol. Er zijn veel stacaravans (zonder mogelijkheid om buiten te zitten en ook veel vaste toercaravans. Verder staat elk plekje vol met campers en tenten. Het ziet er allemaal wat goedkoop en slonzig uit. Maar het gekrioel op het tentenveldje is leuk om te zien.

Het weer vandaag: heel aardig, geen regen (afgezien van de nacht, natuurlijk), veel zon, de wind viel wel mee. We hebben vanmiddag nog een tijdje buiten gezeten, maar toen de zon achter donkere wolken verdween zijn we naar binnen gegaan.

Donderdag 12 augustus: Fort William en Mallaig

Die spierpijn viel dus reuze mee. Een beetje stram in de benen, dat is alles. En zelfs de blaren waren vanochtend helemaal verdwenen.

Vandaag zouden we kalm aan doen. Dat bestond eruit dat we een tochtje naar Mallaig aan de westkust hebben gemaakt.

Maar eerst zijn we nog even gestopt bij Neptune’s Staircase, waar ze nu wel aan het schutten waren.

We zijn twee jaar terug in Mallaig geweest met de trein, maar nog nooit met de auto. Wij vonden de weg leuker, omdat de uitzichten vanuit de trein toch vaak door bomen worden verstoord. Het landschap heeft wel iets weg van de Highlands. Bergen, meren, rivieren, hei, allemaal in overvloed. Hier is het alleen allemaal veel compacter. Het Madurodam van de Highlands, zeg maar.

Ons uitzicht vanuit de Cornerstone

In Mallaig hebben we wat rondgekeken. In de Village hall was een uitverkoop van outdoorspullen. Daar heb ik een broek en beenkappen (heten die zo?) gekocht. Annelies heeft het oog laten vallen op een bepaald hoedje, maar dat heeft ze ook hier niet kunnen vinden. Daarna heerlijk gegeten in de Cornerstone, op de eerste verdieping met zicht op de haven. De ober deed denken aan de Spaanse ober Manuel van Falty Towers, maar het eten was perfect! Van Mallaig uit vertrekken vissers en kleine veerboten naar de kleine eilanden. Daar heeft het stadje zijn bekendheid te danken, verder is er niet veel.

Het monument bij Glenfinnan

Op de terugweg zijn we gestopt bij Morar, waar een rivier zich spectaculair in een meer stort. Daarna bij een parkeerplaats waar Bonnie Prince Charlie in 1745 zijn laatste (mislukte) poging heeft gestart om de Engelse troon terug te veroveren. Het ging ons eerlijk gezegd meer om het prachtige uitzicht! Onze derde stop was bij het monument van Glenfinnan. Dat herinnert ook aan 1745, en er is ook uitzicht op een mooi viaduct waar de trein overheen gaat. Toen met onze treinreis werd daar nogal ophef over gemaakt, maar vanuit de trein zie je er niets van.

Ons uitzicht vanaf de parkeerplaats

Voordat we teruggingen naar de camping zijn we eerst doorgereden naar het eind van Glen Nevis. Glen betekent kloof, vallei. Vanuit de meeste valleien kom je in de volgende, maar deze loopt dood. Na de parkeerplaats kun je nog een eind doorrijden (maar niet met de camper). Wij hebben dat nu gelopen. Een prachtige wandeling in een nauwe kloof, met overal bergen, beekjes en watervallen. En een goede manier om mijn stramme spieren weer wat los te lopen. Dit wandelingetje duurde een goed uur.

Het weer vandaag: zoals zo vaak in deze vakantie heeft het vannacht veel geregend. Overdag hebben we geen druppel gehad. Aardig wat zon, maar zeker in Mallaig wel een frisse wind. Temperatuur: 17/18 ongeveer.

Woensdag 11 augustus: Fort William

Eén keer zag ik de camping even door een gaatje in de wolken

Ik ben vandaag weer Ben Nevis opgelopen. Het weer zag er vanmorgen weliswaar niet zo best uit, maar de afgelopen dagen was dat ook zo. Vroeg in de middag brak de boel dan telkens open. Ik hoopte dat dit vandaag ook zou gebeuren. Desnoods wilde ik wel een uurtje op de top wachten tot het beter werd.

Bewijs: op de top van Ben Nevis. Onder de poncho zit ik!

En dan nu de werkelijkheid: ik vertrok om 09.15 uur van de camper met de poncho aan: het was net niet helemaal droog. Toen ik na een kwartiertje bij het Visitor’s Centre was (de start van de wandeling) was het al droog. Dat was veelbelovend! Gauw de poncho weer ingepakt. Na een uur of anderhalf kwam de zon erdoor. Net lang genoeg om mij de kans de geven mijn zonnebril op te zetten. Toen verdween hij weer, voor de rest van de dag. Al gauw kwam ik in de wolken terecht. Die verdwenen vandaag helaas niet. Het werd kouder, hoe hoger ik kwam, en er stak een koude wind op. Dus mijn fleece maar aangetrokken. Toen de wind steeds natter werd ging ook de poncho daar nog overheen. Zo liep ik toch vrij vlot naar boven. Om 12.45 uur was ik op de top. Daar liet ik me even fotograferen (als bewijs) door één van twee Maastrichtse vrienden, die ik natuurlijk ook samen op de foto zette. Het was er volkomen mistig, heel koud (het voelde als nul), heel nat, heel winderig. In een beschut hoekje (de ruïne van het observatorium dat hier ooit gestaan heeft) heb ik even wat gegeten. Het was onmogelijk daar te blijven om op opklaringen te wachten. Achteraf gezien ook maar goed dat ik dat niet gedaan heb, want ze zijn niet gekomen! De terugtocht ging rustig aan maar zonder problemen. Je voelde het warmer (minder koud), droger en minder winderig worden naarmate je lager kwam. Om 16.00 uur was ik terug in de camper. Na inspectie bleek de enige schade die ik heb opgelopen een klein blaartje op allebei mijn hielen. De spierpijn zien we morgen wel!

Dinsdag 10 augustus: van Killin naar Fort William

Een mooi uitzicht uit de camper

Ik ben van plan Ben Nevis nog eens te beklimmen, vooral in de hoop op helder weer aan de top. Daarom gaan we vandaag naar Fort William. Woensdag ga ik dan omhoog en donderdag is dan weer een bijkomdag.

Nadat we eerst het water van de camper hadden verschoond gingen we op weg. We gingen via de A82, een weg die we ook dit jaar al eerder hebben gereden. Maar ook nu vonden we hem weer even fraai. Het is echt genieten geblazen van de uitzichten hier!

Ook een mooi plaatje!

Het oorspronkelijke plan was om eerst in Fort William boodschappen te gaan doen en dan naar de camping te rijden. Maar het was op de parkeerplaatsen in de stad zo druk, dat we eerst zeker wilden weten of er wel plaats was. Dat was gelukkig geen probleem, dus we hebben eerst even een plekje geboekt en zijn toen pas boodschappen gaan doen bij de Lidl. Daarna zijn we nog even bij de sluizen van Neptune’s Stair Case in het Caledonian Canal wezen kijken. Helaas werden er geen boten geschut, dus er was eigenlijk weinig te zien.

Het weer van vandaag was zo mogelijk nog extremer dan gisteren: hevige regenbuien afgewisseld met zonnige en heel warme periodes.

Maandag 9 augustus: Killin

The wee Bakeshop: het kleine bakkerswinkeltje

Vandaag hebben we een dagje kalm aan gedaan. Alleen een wandeling naar de watervallen en via de supermarkt terug. Daarbij kwamen we onder andere langs de plaatselijke bakker. Een heel klein (“wee”) winkeltje. Erg hygiënisch ziet het er niet uit! Zie de foto.’s Middags een tijdje lekker buiten gezeten.


Het weer vandaag: eerst stromende regen, later heerlijk zonnig en warm. Een dag van extremen!

Zondag 8 augustus: Killin

Even uitblazen tijdens een uitdagende wandeling

Vandaag wilden we eerst een flinke wandeling maken, om de drank van gisteravond uit de benen te lopen. Dat werd de wandeling naar Creag Bhuidhe. We hebben die tocht vorig jaar ook gelopen. We vonden hem erg mooi. Toen regende het nogal en daarom wilden we hem dit jaar, in betere omstandigheden, nog eens over doen. Het was nu erg helder en de uitzichten waren dan ook fenomenaal. De uitdaging van deze wandeling zit niet in de afstand maar in de beklimming en de afdaling. De heenweg is op plaatsen erg steil. Je moet soms haast op handen en voeten naar boven. Zonder stokken zou het heel lastig zijn geweest. De afdaling gaat via een oude turfweg. De inwoners van het dorp brachten hun turf in manden op de rug van pony’s naar beneden. Het uitgesleten pad is nu een aantrekkelijke weg voor het regenwater. Een drassige bedoening, waar je overal voorzichtig je weg moet zoeken. Vergeleken met vorig jaar was het echter een makkie! Onderweg vonden we nog een gebiedje met veel frambozen. Een welkome en gezonde verfrissing. Na ruim drie uur waren we weer bij de camper terug.


We besloten dat we vanavond in Killin wilden blijven, maar alleen als we een plekje konden krijgen op de camping. Dat lukte gelukkig, zodat we al snel onszelf en het wasgoed hadden opgefrist.

Vanavond wilden we gaan eten in een hotel hier vlakbij. Dat had goede recensies op internet. Toen we daar aankwamen was het restaurant helaas helemaal volgeboekt. Merkwaardig, want in de zaal waar het restaurant zou zijn zat helemaal niemand. We konden wel een kaartje krijgen met het telefoonnummer, zodat we een volgend keer konden bellen. Daar hadden we geen behoefte aan. Teruggelopen richting het dorp besloten we dan maar het Killin hotel te wagen. Dat had wat wisselende recensies, maar voor ons was het een goede gok. We hebben uitstekend gegeten, met een lekker flesje wijn, voor een zeer redelijke prijs. Zo kan het dus ook!

Waarschijnlijk blijven we hier nog een dagje uitbuiken. Een dag níet rijden is ook wel eens lekker.

Het weer vandaag: ’s zomers! Lekker warm, weinig wolken, nauwelijks wind en droog. Alleen toen we uit het restaurant kwamen ontvingen we een paar spatjes, maar de moeite van het noemen eigenlijk niet waard. Temperatuur: 20+.

Zaterdag 7 augustus: Killin

Vandaag stond helemaal in het teken van het optreden van Pure Malt. We durfden er niet vanuit te gaan dat er op de parkeerplaats van de camping genoeg plek zou zijn. Daarom verzon Annelies een alternatief. Van vorig jaar kenden we een parkeerplaats op een rustig achterafplekje in het dorp. Om zeker te zijn van een plekje gingen we daar ’s morgens direct na het ontbijt al naar toe. Er stond geen bordje “no overnight parking”, dus we konden er vanuit gaan dat we hier ’s nachts konden blijven staan.

Wandeling langs het water

's Middags hebben we een mooie wandeling gemaakt. Een deel ging over de baan van een oude spoorweg, de rest langs het water (meer en rivier). We hebben nog een tijdje aan de waterkant naar de langsvarende kano’s zitten kijken. Het ging eigenlijk om de vissen die zouden langszwemmen, maar helaas… Het was prachtig weer, af en toe gewoon haast te warm.

’s Avonds gingen we al vroeg naar het Coachhouse hotel voor de muziek. Die zou pas om 21.00 uur beginnen. Vorig jaar konden we nog maar net een plaatsje vinden, dus dat risico wilden we uitsluiten. Daarom waren we er al om 18.30 uur. Als eersten.

Toen de muziek begon was de tent goed vol. De band was anders van samenstelling dan vorig jaar. De leider (gitaar en mondharmonica) en de trommelaar waren dezelfde. Maar in plaats van de banjospeler (dubbelganger van Marc Sipkema) en de zanger was er nu een gitarist. Een lelijke kerel, maar hij kon wel spelen en zingen. Het was weer een geweldige avond en we waren pas om 00.30 uur weer in de camper terug.

Vrijdag 6 augustus: van Blair Atholl via Pitlochry naar Killin

Vandaag wisten we ons reisdoel al van te voren: Killin. Daar hebben we twee nachten gereserveerd op de camping, omdat morgen Pure Malt hier in een kroeg optreedt. En daar willen we bij zijn, omdat we daar vorig jaar erg van hebben genoten.

Blair Castle

Maar voordat het zover is, hebben we vanochtend eerst nog Blair Castle bezocht. Het is al zes eeuwen eigendom van één familie: de graven van Atholl. Van het huis zijn 30 kamers te bezoeken, maar alleen van de balzaal mag je foto’s maken. Het is een interessant huis, vol met herinneringen aan meer en minder recente historie. Er hingen ook wat stambomen, waaruit bleek dat de familie afstamt van onze eigen Willem van Oranje. Zo steek je nog eens wat op over je eigen vaderlandse geschiedenis!

De balzaal van Blair Castle

Daarna gingen we naar het bezoekerscentrum van Killiecrankie. Dit is een heel nauwe kloof en pas in de bergen, waar in 1689 een bloedige slag plaatsvond. De strijd ging tussen de katholieke Jacobieten en de protestantse regeringstroepen van koning Willem (een Nederlandse prins van Oranje) en koningin Mary. De Jacobieten wonnen dit gevecht in een paar uur, maar verloren een paar jaar later wel de oorlog.

Voordat we naar Killin reden hebben we nog even een uitstapje naar Pitlochry gemaakt, om geld te pinnen.

De camping: bij Killin is een camping van onze Caravan Club, met een dependance op twee kilometer afstand van het dorp. Op de camping zelf was geen plek,m aar op de dependance wel. Dat hadden we bij het reserveren al gehoord, dus geen verrassing. Lastig is wel om van de kroeg morgenavond naar huis te komen. Het is een smalle, bochtige en donkere weg, grotendeels zonder voetpad. Gelukkig mogen we morgenavond parkeren op de parkeerplaats bij de camping van de club, pal tegenover de kroeg. Als daar tenminste plek is, natuurlijk. We blijven dan gewoon ’s nachts staan.

Het weer vandaag: regen, dus totaal anders dan gisteren. Tussen de buien door zijn er wel flinke droge periodes, maar buiten zitten kunnen we voorlopig even vergeten. Bovendien staan we onder de bomen, dus het druppelt hier nog geruime tijd na. Maar hopen dat het morgen wat beter is.

Donderdag 5 augustus: van Braemar naar Blair Atholl via Pitlochry

Vandaag was het doel Blair Castle te bereiken, een kasteel dat we zeker willen gaan zien. Maar eigenlijk nog belangrijker was het rijden van een prachtige weg door de bergen. We hebben deze weg vorig jaar ook gereden, maar toen van zuid naar noord, en bovendien in heel slecht weer (veel regen, dus ook slecht zicht). Nu was het helder en konden we volop genieten van de prachtige uitzichten (het wordt saai, ik weet het, maar de waarheid moet verteld worden). Nu, prachtig was het inderdaad. Ik was wel blij dat we Devil’s Elbow deze keer afdaalden. Ik heb me vorig jaar bij het beklimmen eigenlijk niet gerealiseerd hoe steil het hier is. Stukken van 20%, dus naar beneden in de tweede versnelling.

De vistrap bij Pitlochry

We maakten een wat langere tussenstop in Pitlochry. Dat is een heel aardig stadje, wel toeristisch, maar lang niet zo erg als Aviemore. Eerst zijn we naar een stuwdam gelopen, waar ze een vistrap hebben gemaakt voor zalm en forel. Die zwemmen tegen de stroom in naar hun broedgebied (als dat zo heet). Hun weg wordt dus door zo’n dam volledig geblokkeerd. Door een ketting van 34 waterbakken te maken die steeds een halve meter hoger worden, kunnen de vissen de dam passeren. Er is ook een observatieruimte waar je de vissen langs kunt zien komen. Mooi gezicht!

Daarna een hapje gegeten en wat boodschappen gedaan en toen door naar Blair Atholl. Eigenlijk wilden we op de camping bij het kasteel staan (moet heel mooi zijn), maar die was vol. Nog geen kilometer daarvandaan is een andere camping en daar was nog wel plaats. Het kasteel gaan we morgen bezoeken.

’s Avonds zijn we gaan eten in de enige gelegenheid van betekenis die het dorp rijk is: Atholl Arms Hotel. De dinerzaal was helaas gereserveerd (voor een 50-jarige bruiloft, heel chic, heel Schots). In de eetzaal van de bar konden we wél een plekje vinden. De kaart daar is wel wat minder uitgebreid dan in het echte restaurant, maar toch heel acceptabel. Deze zaal lag pal naast de feestruimte, dus wij hebben het eten zo lang mogelijk gerekt om wat van dat feest te kunnen meegenieten. Er bleven uiteindelijk acht mensen over in de eetzaal en dat bleken allemaal Nederlanders te zijn (twee Vlamingen rekenen we ook mee) die in het hotel logeerden. Met een stel uit Veghel hebben we nog een glaasje gedronken. Heel gezellig.

De camping is vooral ingericht voor stacaravans. Sommigen hebben een heel mooi plekje direct aan de rivier, maar de meesten staan dicht op elkaar midden op het terrein. Prima voor één nacht, zullen we maar zeggen.

Het weer was vandaag prima. Geen regen, meer zon dan wolken, prima temperatuurtje, toch wel boven de 20. Vanmiddag hebben we een hele tijd buiten gezeten, maar in de volle zon was het eigenlijk te warm (geen grapje!).

Woensdag 4 augustus: van Newtonmore naar Braemar

De lappendeken

De dag begon met het wisselen van het water. Daarna op weg naar Braemar. De route gaat eerst over de grote weg naar het noorden en vanaf Grantown on Spey de binnenlanden in en via een grote boog naar Braemar. Onderweg verschillende stops om van het uitzicht te genieten. We gaan dwars door het skigebied van Schotland. Veel skiliften en zo. Prachtige natuur, heel afwisselend. Op een aantal  plaatsen leek het landschap op een lappendeken. Daar zijn steeds stukken hei gecontroleerd afgebrand. Zoiets als het afplaggen, wat ze bij ons doen. Toen we op een parkeerplaats naar het landschap stonden te kijken stopte er een auto van de Schotse elektriciteit maatschappij. Daar kwamen drie mannen uit, waarvan er twee een klimuitrusting aantrokken en zo de hoogspanningsmast inklommen, helemaal tot bovenaan. Hoogtevrees moet je niet hebben.

Slagerij, hofleverancier

We maakten een tussenstop in Ballater, niet helemaal op de route maar vlakbij Braemar. Een toeristisch plaatsje, maar veel minder hinderlijk dan Aviemore, dat toch veel op Valkenburg lijkt. In Ballater zijn veel hofleveranciers, omdat Balmoral Castle (het vakantieverblijf van de koningin) vlakbij ligt. Op de parkeerplaats hadden we een (trage) internetverbinding, dus maar snel even het blog bijgewerkt.

Onderweg van Ballater naar Braemar kwamen we langs Balmoral. We hebben nog even geïnformeerd of het kasteel nog toegankelijk was, maar we wisten eigenlijk wel beter: na 31 juli zit de deur op slot. En ja hoor, we konden er niet in, want “the Queen is in residence”. Net toen we daar stonden kwamen er twee enorme dubbele verhuiswagens de poort uitrijden. Die hadden vast de koninklijke boedel verhuisd. Ik denk dat ze gewoon iets meer meenemen op vakantie dan wij.

In Braemar staan we op de camping van de Caravan Club. We hebben vanmiddag nog even lekker buiten gezeten (voor het eerst in weken), maar toen begon het te regenen en niet zo zuinig ook. Ons plan om in het dorp te gaan eten hebben we zelfs laten varen. Wel zijn we ’s avonds nog even het dorp in gelopen. Bij het dorpshuis (Village Hall) hing een poster dat er elke woensdagavond demonstraties gegeven werden van Schotse dansen. Het zou beginnen om 20.30 uur, net toen we daar waren. Dus wij naar binnen. Het zaaltje zat vrijwel vol. Tot 22.00 uur werden we vermaakt met allerlei Schotse volksdansen uitgevoerd door een stuk of acht plaatselijke jongeren (tussen de 8 en de 15). Een leuke en onverwachte verrassing!

Over de camping valt weinig bijzonders te vertellen: het is een clubcamping, dus alles is perfect georganiseerd.

Het weer: vannacht had het geregend. Onderweg was het eerst wat nevelig, door lage wolken (zo’n uitzicht als gisteren op die berg zouden we vandaag niet gehad hebben!), maar later werd het prachtig weer. Aan het eind van de middag begon het hard te regenen. Naar het dorp toe hadden we de paraplu op, maar na het dansen was het weer droog. Temperatuur: op het beste moment zeker 20 graden.

Dinsdag 3 augustus: Newtonmore en de Mountain Railway

De hekjes houden in de winter de sneeuw bij elkaar

Gezien onze ervaringen van gisteren besloten we vandaag één van de attracties van Aviemore te gaan bekijken, en ’s avonds terug te rijden naar dezelfde camping. Liever een half uurtje verder rijden dan weer zo’n vergeefse zoektocht.

Actiefoto, let ook op de sneeuw!

We reden dus dezelfde weg als gisteren, diep de bergen in en nog een stukje verder, want we wilden naar de Mountain Railway en die ligt aan het eind van deze doodlopende weg. De Mountain Railway is een kabeltreintje (ze noemen dat hier Funicular) waarmee je in 8 minuten van 600 meter naar 1100 meter hoogte wordt gebracht. In de winter doet hij er maar 4 minuten over, omdat dan grote aantallen skiërs naar boven moeten. Je kunt wel naar boven lopen en met het treintje terug, maar niet met het treintje naar boven en dan terug lopen (boven mag je het gebouw van het treintje niet uit). Boven heb je prachtige uitzichten. We boffen dat het helder weer is. Er ligt hier nog sneeuw (we hadden gisteren uit de auto al wat zien liggen, maar dat we daar vandaag vlakbij zouden komen hadden we niet gedacht. Wij zijn dus met de trein heen we weer geweest en hebben daarna nog een prachtige wandeling naar boven gemaakt (2 uur). Daarna op ons gemakje weer teruggereden naar de camping.

Uitzicht uit de funicular

Het weer: geen regen, regelmatig zon, lekker wandelweer (vooral bij het stijgen was het warm, maar de wind was fris op de berg), een graad of 18/19. Volgens het weerbericht bij het treintje was het op de top 8/9 graden!

Maandag 2 augustus: van Altnaharra naar Newtonmore

Het weer was vanochtend een stuk beter dan gisteren. We hebben daarom nog even overwogen toch een dagje langer in Altnaharra te blijven. Maar we vonden het ook wel fijn met helder weer te rijden, zodat je ver kunt zien. Dat gaf de doorslag, dus toch maar op weg.

De frambozen

De Falls of Shin

De eerste tijd reden we over single track weggetjes door nauwelijks bewoond gebied. Vanaf Lairg wordt het een beetje drukker, vooral bij toeristische plekken. We stopten bij één daarvan: de watervallen in de Shin (Falls of Shin). Dat was wel druk, maar zeker de moeite waard. Het begon al met het plukken van frambozen (afgekeken van een paar Françaises). Die waren er in overvloed (de grambozen, niet de Françaises natuurlijk). Daarna naar de watervallen. Vanaf een platformpje had je daar een prima zicht op. Het mooiste was nog wel dat je zag hoe zalmen tegen de waterval op sprongen. Je moest wel goed opletten, want voor je weet ligt zo’n vis weer in het water. Een fraai gezicht! Tenslotte hebben we daar nog een boswandeling gemaakt (een klein uurtje) voordat we weer verder trokken.

Verder zijn we alleen gestopt bij een paar uitzichtspunten. Mooi om te zien, maar weinig van te vertellen.

Zoals is gisteren vertelde was ons doel Aviemore in de Cairngorms. Een populair vakantiegebied, ontdekten we. De camping die we op het oog hadden was vol. En ook de andere campings in de directe omgeving waren uitverkocht. Je snapt het best : het is een prachtig bergachtig natuurgebied. ’s Winters is het druk met skiërs, en ’s zomers kun je o.a. veel watersporten doen. Logisch dus, maar wij hadden ons dat in de Highlands totaal niet gerealiseerd. Uit onze diverse boekjes kozen we een camping bij Newtonmore. Dat ligt net uit de drukte en er zijn een paar campings in de buurt. Onderweg zouden we uitkijken naar geschikte campings. De eerste was in Kingussie, bij een golfbaan aan een heel smal weggetje. Toen we er eindelijk waren bleken er alleen stacaravans t e staan. Omgekeerd dus. Bij Newtonmoren vonden we eerst een camping van de Caravan en Camping club (de vriendelijke club dus). We hebben nog maar zelden zo’n lelijke camping gezien. Het lijkt wel een noodkampeerterrein bij een evenement. We zijn niet eens wezen vragen of er plaats was. Dan maar naar de camping van de Caravan Club (onze eigen club). Dat was een plezierige verrassing. Hij ligt verborgen in de rimboe, een paar honderd meter van de grote weg, en het is er prachtig. Prima voorzieningen (Annelies heeft direct de wasmachines getest) en grote plaatsen. En plaats genoeg!

Het weer vandaag: afwisselend zonnig en bewolkt, weinig wind, geen regen! Temperatuur: 18/19 schatten we.

Zondag 1 augustus: van John O’Groats naar Altnaharra

De dag begon fraai, wel met wat wolken, maar vooral zonnig. De wereld ziet er dan toch heel wat vrolijker uit!


Ons eerste actie vandaag was boodschappen doen bij de Tesco in Thurso, dus een half uurtje van John O’Groats af. Al voordat we daar waren verdween de zon en verscheen de eerste motregen. Dat was een veeg teken! Na het winkelen hebben we ontbeten op de parkeerplaats bij de Tesco. Daarna zijn we nog even gaan tanken, ook in Thurso. Toen via vrijwel alleen single track wegen naar Altnaharra.

Vreemde balken langs het spoor

Het was een prachtige, rustige, route. Jammer dat we niet ver van ons af konden kijken, maar het was toch erg mooi. Een deel van de weg loopt vlak langs de spoorlijn (ook enkel spoor) van Inverness naar Thurso en Wick. Langs de rails staan hekken (om te voorkomen dat de schapen onder de trein komen, neem ik aan), maar op hele stukken zie je ook rijen rechtopstaande balken (spoorbielsen?). Zie de foto. Het doel daarvan is ons een raadsel.

Op de Caravan Club camping in Altnaharra (alleen voor leden!) was genoeg plek. Er zijn maar 24 plekken, en daarvan zijn er maar zeven bezet. Zou dat aan het ontbreken van een toiletgebouw liggen, aan de midges, of aan het feit dat hier eigenlijk helemaal niets is? Ik weet het niet, maar wij vinden het hier prachtig. Het is wel jammer dat het zo miezerig weer is. Je wilt graag wandelen hier (dat is attractie nummer één), maar om je nou telkens drijfnat te laten regenen… We gaan daarom morgen toch weer verderop. Waarschijnlijk in de richting van Aviemore in de Grampian Mountains, want die staan ook op de lijst van deze vakantie.

Vroeg in de avond heb ik in mijn eentje nog een wandeling gemaakt hier op de berg tegenover de camping. Daar liggen de restanten van een verlaten dorp (Grummore). In de 19e eeuw hebben de landeigenaren hier (net als in veel andere delen van Schotland) alle arme mensen hun huizen uitgezet, omdat schapen meer opbrachten. Waar de mensen heen gingen? Dat moesten ze zelf maar uitzoeken! Lekker stelletje, die landheren!

De drinkwatervoorziening; zwemmen is verboden!

Het wandelen hier is een natte bedoening. Het gras is nat van de regen (al was het toen even droog), maar de grond houdt veel water vast. Het is vrijwel overal drassig. Wel heel mooi, met een beekje en een groepje herten. Die heb ik gefotografeerd, maar je ziet niets van de herten. Het beekje zorgt ook voor het drinkwater hier van de camping. Hoewel de foto een beetje bewogen is wil ik dat systeem toch even laten zien.

De camping: 24 plekken, geen toiletgebouw, wel een stortplaats voor het chemisch toilet en (zelfgemaakt) drinkwater.

Het weer: miezerig, langdurig motregen afgewisseld met droge periodes. Geen wind, niet koud. Omdat we weinig buiten komen hebben we weinig last van de midges, die er volgens ons echter wel degelijk zijn.

Zaterdag 31 juli: John O’Groats

Rotskloof vol meeuwennesten

Vandaag was het wat beter dan gisteren. We willen onze laatste dag hier in elk geval iets ondernemen. Daarom nog maar eens langs de zee naar Dunkansby Head gelopen. Prachtige uitzichten op smalle kloven in de kliffen, vol meeuwennesten. Annelies is daarna al juttend teruggelopen. Ik ben nog wat verder langs de kust gelopen. Ook langs de plek waar we eergisteren die groep zeehonden hadden zien liggen. Vandaag helaas niets te zien!


Op het eerste stuk hadden we al een buitje. Toen ik alleen liep kreeg ik een tijdlang een forse regenbui over me heen. Lekker nat, maar koud was het niet, dus ook niet onaangenaam. Dit was de langste wandeling in de vakantie tot nu toe (3 uur).

Het weer vandaag: best een aangename temperatuur, zo 18/19 graden, denk ik. Veel wolken, weinig of geen zon, af en toe regen. Het zich t was wel helder, dus Orkney konden we goed zien liggen.

Vrijdag 30 juli: John O’Groats

Zonsondergang bij John O'Groats

Vandaag hebben we vrijwel letterlijk niets gedaan. Een beetje gelezen en gepuzzeld. Tussen de middag een gepofte aardappel wezen eten hier in de haven.


Het weer vandaag: regen, regen, regen. De Orkney’s kon je de hele dag vrijwel niet zien. We zijn niet voor niets zo inactief geweest!

Ter compensatie een foto van de zonsondergang van gisteravond. Zie je de regen aankomen?

Donderdag 29 juli: John O’Groats, Castletown en Wick

Vandaag hebben we drie plannen: een autolampje laten vervangen in Castletown, rondkijken in Wick en een wandeling van de camping naar Duncansby head.

Eerst naar Castletown, iets vóór Thurso. Bij een garage daar hebben we gisteren gehoord dat het vanmorgen schikt om het kapotte lampje je vervangen. Nu rijden we eigenlijk niet in het donker, maar het is een prettig gevoel als alles werkt. Het was ook voor de monteur nog een hele klus om het ding te vervangen, dus ik was blij dat ik niet zelf aan het klungelen was gegaan.

Het mooiste plekje in Wick

Daarna binnendoor naar Wick. We zijn hier al een paar keer langs gekomen, maar hebben nooit de stad bekeken. Vandaag dus voor het eerst. Er is een soort marktpleintje met één aardig pand. Verder alleen maar lelijke gebouwen. Wel een voetgangersgebied met veel plastic bloembakken, maar die zijn als vlaggen op een modderschuit. Veel leegstaande winkels, dat helpt ook niet voor een prettig straatbeeld, natuurlijk. Goed dat we Wick gezien hebben, maar ik denk niet dat we snel terugkomen.

Terug naar de camping. We hebben besloten dat we tot zondag blijven. Onder andere omdat ik ergens gezien had dat er zaterdag havendag zou zijn in John O’Groats. Dat wilden we wel mee maken! Helaas hoorden we bij de Tourist Information later dat deze havendag afgelopen zondag al geweest is. We moeten er maar mee leren leven!

Zeehonden te over!

Annelies wilde eerst de was doen, voordat we gingen wandelen, en dat duurde hier nogal lang. Daardoor gingen we pas tegen 5 uur op pad. We hebben de wandeling naar Duncansbuy Head al vaker gemaakt, maar het verveelt nooit. Je loopt dwars door de velden naar de andere kant. Dan zie je achter je de Pentland Firth en voor je de Noordzee. Indrukwekkend gezicht! Vandaag zagen we daar een groot aantal zeehonden op een klein rotseilandje liggen (kun je ze zien op de foto?). Luidkeels ruzie makend om het beste plekje. Er zwommen ook nog flink wat beesten omheen. Bij elkaar zeker 20 of meer. Verder stroomde het zeewater met een flinke snelheid (kolkend als een bergbeek) langs de kust in de richting van de oceaan. Je kunt je goed voorstellen wat een geweld dat geeft als vanaf de andere kant ook zo’n stroom eraan komt. In de kliffen zagen we weer een groot aantal meeuwenjongen rustig en comfortabel in hun nest zitten wachten tot pa of ma iets te eten kwam brengen. Sommigen zitten maar een paar meter bij je vandaan. Kortom: een prachtige wandeling.

Meeuwennesten in de rotsen

Het weer vandaag: eigenlijk best aangenaam. Vrijwel de hele dag droog. Niet al te veel zon, maar de wind was ook niet al te koud. We hebben zonder jas gewandeld, dus dat zegt wel wat. Ik schat de temperatuur op een graad of 17.

Woensdag 28 juli: John O’Groats en Thurso

Ook vandaag geen kaartje. De weg naar Thurso valt samen met de route van maandag.

Het plan was vandaag een wandeling te maken naar de vuurtoren van Dunscanby Head. Omdat het vanmorgen nogal flink regende verzonnen we een nieuw plan: vandaag gaan we Thurso bekijken en we blijven hier nog een paar dagen.

Zoals we al verwachtten (we hadden de Lonely Planet goed bekeken) was er in Thurso niet veel te beleven. Veel winkels zijn er niet, en alleen Caithness Horizons, een nieuw museum/bezoekerscentrum, is de moeite waard. Dat hebben we dan ook inderdaad bekeken. We hebben o.a. een prachtige film gezien over de regio Caithness in alle seizoenen.

Een zeehond op het droge

Toen we aan het eind van de middag terug waren op de camping is Annelies nog een rondje gaan jutten. Ze zag een zeehond op het droge liggen. Ik hoop dat hij op deze foto te zien is.

Het weer: vanochtend regende het hard, vandaar ons gewijzigde plan. ’s Middags in Thurso was het droog en ook later heeft het niet meer geregend. Toen we in het Seaview hotel zaten te eten kwam er een dichte zeemist opzetten, maar terug op de camping konden we toch nog Orkney zien liggen. Het voelde niet koud aan, dus ik denk een graad of 18.

Dinsdag 27 juli: John O’Groats en Castle of Mey

Geen kaartje vandaag. De enige weg die we gereden hebben valt helemaal samen met de route van gisteren. Wel veel foto’s vandaag!

Vanochtend zijn we naar het vakantiekasteel van de Engelse koningin-moeder geweest: Castle of Mey. Het is een klein kasteel, heel huiselijk ingericht. Ook de tuinen zijn heel mooi, veel bloemen en ook verschillende groentes en veel appels.

De tuin van Castle of Mey

Morgen is de laatste bezoekdag tot eind augustus. Vrijdag komen Charles en Camilla (en veertien man personeel) hier voor een dag of tien met vakantie. Charles betaalt daarvoor huur aan de trust, die door zijn grootmoeder is ingesteld om het kasteel en de tuinen te onderhouden. Charles is voorzitter daarvan, maar moet dus toch huur betalen!

Vroeger kwam de Koninklijke familie hier vaak op bezoek. Dan kwamen ze met het koninklijke jacht Brittania (zie onze vakantie van 2009). Dat ging dan voor anker in Dunnet bay, hier vlak bij. Ze bleven dan niet slapen in het kasteel, maar gingen liever terug naar de Brittannia; daar waren de hutten comfortabeler.

Voor meer informatie over het Castle of Mey zie http://www.castleofmey.org.uk/.

Vanmiddag hebben we gejut. Langs het water geslenterd en schatten gezocht. Een paar voorbeelden: plastic handschoenen (meest blauwe), een dood schaap, een paar grote verroeste ijzeren scheepsdingen en natuurlijk een heleboel schelpjes. Die laatste heeft Annelies kunstzinnig gerangschikt in een koekdoosje. Zie de foto.

Schelpjes in hun luxe doosje

Het weer was vandaag heel wisselend. Vanochtend droog maar bewolkt, vanmiddag zonnig maar met dreigende wolken

Langs het strand bij John O'Groats

tijdens onze jut-wandeling, rond etenstijd ineens een heel felle korte bui, later weer zonnig. Temperatuur: zeker 18 graden, in de zon en uit de wind veel warmer. Het is wel steeds heel helder weer; we hebben een prachtig zicht op de Orkney-eilanden. Dat is des te mooier omdat we vandaag naar de voorste rij konden verhuizen.

Na het eten nog even naar de haven gelopen en de zonsondergang gefotografeerd.

Zonsondergang bij John O'Groats

Maandag 26 juli: van Scourie naar John O’Groats

Ook vandaag hebben we onze routine voortgezet: eerst een eindje rijden, dan ontbijten. Vandaag vonden we weer een prachtig ontbijtplekje, en wel direct aan Loch Laxford. Daarna weer een prachtige weg gereden, voor 50 kilometer single track, naar Durness (zo’n beetje de meest westelijke bereikbare plaats aan de noordkust) en vandaar om Loch Eriboll heen. Ondanks het wat miezerige weer waren de uitzichten weer absoluut fantastisch. We volgden vandaar de noordkust naar het oosten. Het landschap blijft mooi, maar wordt geleidelijk aan steeds minder spectaculair. Daarom wordt vaak aangeraden de weg andersom te rijden. Doen we een volgende keer weer.

Uiteindelijk zijn we doorgereden tot John O’Groats: het meest oostelijke puntje van de noordkust. De camping hier staat voller dan we gewend zijn en we staan dan ook niet helemaal vooraan. Desondanks hebben we uitzicht op de Pentland Firth: de zeestraat tussen het Schotse vasteland en de Orkney eilanden. Daar komen de Atlantische oceaan en de Noordzee bij elkaar. Dat leidt tot gevaarlijke stromingen, schijnt het, en in elk geval regelmatig tot een branding een paar honderd meter uit de kust, waar beide wateren op elkaar stoten.

Het strand bij Durness (het stipje in het midden is een dode zeehond)

Onderweg zijn we gestopt bij Loch Laxford (ontbijt), iets voorbij Durness (zie de foto), bij Kyle of Tongue (voor een kop koffie; daar merkten we dat we mobiel internetverbinding hadden en hebben we gauw het blog bijgewerkt) en in Thurso (bij de Lidl, voor boodschappen).

De camping bij John O’Groats is heel basic, maar wel compleet. We willen hier wat langer blijven staan, in elk geval een dag of drie.

Het weer was vandaag heel wisselvallig: in de nacht wat regen, ’s morgens droog, later af en toe een bui. Weinig wind, geen zon. Temperatuur: eerst heel aangenaam (18/19) later wat frisser.